۹ کاذب

سلام.

قبلا یک سری پست داشتیم به اسم «لیست فیلم‌هایی که تا به الان تماشا کرده‌ام (تاریخ فلان)».

الان هم اومدم با یک پست دیگه و یک سری فیلم دیگه و امیدوارم که خوب باشه.

لیست‌های قبلی دسته‌بندی «شاهکار»، «خوب» و «ضعیف» رو داشتن و داخل این لیست هیچ دسته‌بندی خاصی وجود نداره. 

این نکته رو هم بگم که من هیچ تخصصی در زمینه‌ی سینما ندارم و کلا نظری که در رابطه با اثر می‌دم ممکنه درست نباشه و یا غیرحرفه‌ای باشه. به همین جهت لازم می‌دونم که بگم نظرات کاملا شخصی هست و ممکنه طبق سلیقه‌ی عام نباشه.

نکته دوم هم اینکه لینک‌های دانلودی که گذاشتم (غیر از اونایی که مال سینمای کره هست) نیازمند این هست که تغییر آیپی بدید. 

۱- داشتم به این فکر می‌کردم آخر هر فصل یک پست با یک لیست بلند بالا از فیلم‌ها و سریال‌هایی که در اون مدت تماشا می‌کردم رو اینجا به انتشار می‌ذاشتم. اما نه حوصله دارم و نه توان انجام این کار. 

۲- در عین حال که وقت خیلی زیادی دارم، احساس کمبود وقت می‌کنم. برای زندگی، برای تفریح، برای همه چی. وقتی از مدرسه میام خستگی تمام بدنم رو به ستوه میاره. تازه کارهای مدرسه هم هست که باید داخل خونه انجام بدم. 

۳- کلاس؟ کلاس هم خوبه. نه اونقدر خوب. می‌گذرونم. به هر طریقی که هست. بچه‌ها درست نمی‌شن. چون خانواده‌های بدی دارن. البته یک سری اصلاحاتی در اونها به وجود اومده. مثل اینکه دیگه سوت داخل کلاس زده نمی‌شه. دانش‌آموزا همینجوری بدون اجازه از جاشون بلند نمی‌شن. یا اینکه چیزی داخل کلاس نمی‌خورن. 

این اصلاحات براشون به وجود اومده. اما چون والدین بدی دارن نمی‌شه بیشتر از این باهاشون کار کرد. 

۴- دانش‌آموز دارم که یک هفته نیومده مدرسه. پیگیرش شدیم می‌گه که مدرسه روحیه‌ام رو خراب می‌کنه :/ می‌خواستم بگم که اگه ده سال قبل مدرسه میومدی چیکار می‌کردی؟

واقعا نسل جدید خیلی لوس و سوسولن. سر کوچیک‌ترین چیزا ناراحت می‌شن. دل نازکن و خیلی راحت اشکشون درمیاد. نمی‌دونم اینا قراره توی آینده چیکار بکنن ...

۵- شیطونه هی بهم می‌گه که یک کانال پابلیک برای معلمی بزنم. هی با خودم می‌گم نه. 

کل دانش‌آموزای کلاس سر یک سری موضوعاتی که حق دارن و تقصیر مدرسه است ناراحتن. عصبانی‌ان. اما فکر می‌کنن که من تمام مقصر این اتفاقاتم و روز یکشنبه یکی از دانش‌آموزا اومد داخل خصوصیم و چند تا پیام صوتی ارسال کرد و با من با لفظ «تو» صحبت می‌کرد. 

بهم گفت :« از سگ کمتری» ... «دیگه دوست ندارم بیای مدرسه» ... «خرس گنده». 

پیام‌های صوتی رو برای مدیر و معاونم فرستادم. نمی‌دونم قراره چه اتفاقی بیفته. اصلا مدیر و معاونم از من حمایت می‌کنن یا نه. 

هیچ کدوم رو نمی‌دونم ... 

فقط اینکه امسال به عنوان اولین سال تدریسم واقعا دارم چالش‌های خیلی سختی رو تجربه می‌کنم...

بعد از یک مدت مدید اومدم و بنویسم و فقط این رو بگم که خیلی خیلی سرم شلوغ بود. اکثر پست‌ها رو خاموش خوندم ولی نظری نمی‌دادم چون اصلا مجال و توانی برای نظر دادن نداشتم.

الان هم اومدم و پاره‌ای از اتفاقات کلاس و خارج از کلاس و زندگی عادی برام رخ داده رو اینجا بنویسم. 

۱- وضعیت کلاس چطور پیش رفت؟

هعی. از روز اول خیلی بهتر شده. تعداد دانش‌آموزای شلوغ کلاس به ۱۰ نفر می‌رسه در حالیکه روز اول فکر می‌کردم که همه‌شون شلوغکاری می‌کنن. اما به صورت کلی همه‌شون تقریبا کنترل شدن و یک نفر غیرقابل کنترل هست. یعنی این دانش‌آموز من رو بیچاره کرده. البته نه فقط من. بلکه کل مدرسه رو بیچاره کرده 🤦‍♂️. با یکی از اساتیدم این موضوع رو در میون گذاشتم و اون هم گفت که این دانش‌آموز بیش فعال هست و باید با کار کشیدن ازش این مورد رو برطرف کنم.

البته اگه بخوام بیش از حد ازش کار بکشم بقیه هم بهش حسادت می‌کنن و می‌گن که چرا به اون بیشتر از بقیه مسئولیت میدی.

۲- تجربه تدریس در این دو ماه در کلاس جدید چی بود؟

اولین توصیه‌ای که برای ورود به کلاس بهم گفته شد این بود که بیایم و بر اساس متون روانشناسی، ویژگی‌های اخلاقی و رفتاری دانش‌آموزان در اون بازه‌ی سنی که می‌خوایم تدریس رو کنیم رو شناسایی کنیم و سعی کنیم برای هر کدوم از این مواردی که شناسایی شد راه حل مناسبی رو داشته باشیم.

مثلا برای پایه‌ی پنجم دانش‌آموزا از توهین و تحقیر شدن خیلی بدشون میاد و اینکه با مسئولیت دادن به هر کدومشون باعث میشه که فعالیت در کلاس رو دوست داشته باشن. همچنین که احترام گذاشتن به هر کدومشون و هندونه زیر بغلشون گذاشتن هم مورد دیگه هست که در این سن باید رعایت بشه...

۳- والدین رو چجوری هندل کنیم؟

فعلا راه حلی ندارم. غیر از این که باید نادیده‌شون بگیریم. متأسفانه انقدر روی اعصاب آدم راه می‌رن که نا و توانی برای تدریس در اون روز نمی‌ذارن ... اینطوری بگم که می‌خواستم با دانش‌آموزان یک سری مباحث پایه‌ای عکاسی در زنگ هنر کار کنم که والدین بابت این موضوع اعتراض کردن و کلا قضیه کنسل شد .می‌خواستم بعد از چند جلسه کار کردن عکاسی یک جشنواره کوچولوی عکاسی داخل کلاس درست کنم و به نفرات برتر جایزه‌ای داده بشه اما متأسفانه والدین با این مورد همراهی نکردن. 

کلا آموزش و پرورش همینه. خیلی نمی‌تونی در کارهات انعطاف به خرج بدی. یا از بالا ایراد می گیرن یا از مدرسه و یا والدین :)

۴- دانش‌آموز خاصی هم دارم؟

آره دانش آموز بیش فعال دارم که بالاتر هم در رابطه‌اش توضیح دادم. اما یک دونه دانش‌آموز گوشه گیر دارم داخل کلاس. یعنی می‌دونم که حرف‌های زیادی برای گفتن داره اما دلش نمی‌خواد حرف بزنه. نمی‌دونم باید باهاش چیکار کنم... مامانش هم بهم گفت که این داخل خونه هم خیلی حرف نمی‌زنه :)

یک دونه دانش‌آموز دیگه هم دارم که فکر کنم خیلی خوب نمی‌تونه حرف بزنه. نمی‌دونم به مامانش بگم که سراغ یک گفتار درمان بره یا نه... 

۵- چالشی‌ترین مورد تا الان چی بوده؟

اینکه برگه‌های دانش‌آموزا رو باید تصحیح کنم. تکالیفشون رو تصحیح کنم. خیلی زیاد و البته خسته‌کننده است. اصلا دست و دلم برای تصحیح و نمره‌گذاری نمی‌ره. نمی‌دونم باید چیکار کنم :(

۶- آلودگی هوا

یک روز هم به دلیلی آلودگی هوا کلاس‌ها مجازی شد. اول خیلی خوشحال شدم. چون می‌تونستم با خیال راحت تدریس کنم و مباحث رو جلو می‌رفتم اما بعد از پایان کلاس مجازی سردرد شدیدی گرفته بودم. اصلا نمی‌دونم این کلاس مجازی رو چه کسی اختراع کرده؟ خیلی مزخرفه. خدا اون روز رو برای کسی نیاره که بخواد مجازی تدریس کنه. اون هم به ۴۰ تا دانش‌آموز ابتدایی ...

دقت کردین که کمتر می‌نویسم نسبت به ماه قبل؟

احساس می‌کنم که دیگه اون ذوق و شوق خوابید :)

اما خب به هر حال همه اعتراف کردن که کلاسی که الان من دارم کلاس بالانسی نیست. یعنی اینکه کلی دانش‌آموز ضعیف از لحاظ انضباطی داخل کلاس من هست و اگه اول سال دانش‌آموزان به شکل درستی پخش می‌شدن این همه دردسر به وجود نمیومد. مدیر و معاون مدرسه هم به همین موضوع اعتراف کردن. 

کلاس بهتر شده اما دیگه به اون وضعیت مطلوب نمی‌رسه. مگر اینکه دانش‌آموزان به یک انقلاب درونی‌ای چیزی برسن که بتونم به درسم ادامه بدم وگرنه در غیر اینصورت خیلی نمی‌شه کار زیادی کرد. 

جلسه دیدار با اولیا هم داشتم. خیلی ترسناک بود. اولش با استرس صحبت می‌کردم. دلیلش این بود که دو تا از پدرها هم داخل جلسه حضور داشتن. خصوصا پدری که بقیه می‌گفتن خیلی به معلم‌ها ایراد می‌گیره. اول هم دو سه تا جمله گفت که به صورت کلی بود و احساس کردم که می‌خواد یک جایی بالاخره مچم رو بگیره. برای همین چیزی نگفتم... اما بعدش دیگه کنترل جلسه دستم اومد و تا حد خیلی زیادی تونستم صحبت‌های لازمه رو داشته باشم. البته دو مورد رو فراموش کردم بگم که انصافا جزو موارد مهمی بود که باید بگم ...

اما بعد از صحبت با اولیا متوجه معصومیت بچه‌ها شدم. دانش‌آموزا اکثرا تنها هستن. تنها به این معنی که خیلی نمی‌تونن با بقیه ارتباط برقرار بکنن و یک جورایی تنها سنگرشون من هستم. اکثر اولیا دوست دارن که بچه‌شون پزشک و مهندس بشه و متأسفانه چیزی به اسم «هنر» و یا «مهارت‌های نرم» در والدین معنا نداشت :(

باز هم باید صحبت کنم باز هم باید پیگیرشون باشم. حداقل الان که سنم کمه و حوصله‌ی بیشتری دارم وظیفه‌ی خودم می‌دونم که بتونم با تک به تکشون ارتباط بگیرم و زندگی بهتری براشون رقم بزنم. کسی باشم که بعدا خواستن یک معلم خوب نام ببرن، اون من باشم :)

تا حالا شده سرتون رو بابت یک کاری کلاه بذارن؟

منظورم از لحاظ مالی بخوان حق شما رو بخورن؟

من سر یک مبلغ (۲۰ میلیون تومن تقریبا)‌ حقم رو خوردن و خب نمی‌دونم چیکار کنم؟ به جایی هم نمی‌شه پیگیری کرد متأسفانه. اگه راهنمایی دارین که بشه با این ناراحتی کنار اومد بهم بگین... 

وقتی دارم از کلاسم تعریف می‌کنم متوجه می‌شم که واقعا چالش هایی که این کلاس داشتم رو داخل هیچ کدوم از کلاس‌هایی که تا حالا حضور داشتم و یا اینکه خودم کلاسداری کردم نداشتم. 

.

دانش‌آموزی رو می‌خواستم با یک دانش‌آموز شر و پر سر و صدا جابه‌جا بشه، بعدش دیدم چشماش حالت اشکی داره. آوردمش بیرون از کلاس می‌پرسم:«داری گریه می‌کنی؟» بغضش ترکید :|‌ :«آقا دارین جای من رو عوض می‌کنین😭» من که کلا نفهمیدم قضیه چیه و بهش گفتم که چون دانش‌آموز خوبی هستی فعلا جات رو دارم با یکی که سروصدا می‌کنه عوض می‌کنم اگه سعی کنی پسر خوبی من هم در آینده بهت مسئولیت می‌دم. 

قبول کرد رفت داخل کلاس. 

.

رفتار دانش‌آموزا واقعا شبیه بچه‌هاست. نیمکت‌هاشون رو با ماژیک و غلط‌گیر مرز بندی کردن که کناریشون دست و ابزارش از اون مرز بیشتر نره 🤦‍♂️😭

یا اینکه همه‌اش چند نفر کنار همدیگه از اینکه دستشون تکون می‌خوره یا سر و صدا می‌کنن ناراضی ان و بهم اعتراض می‌کنن‌ 🤦‍♂️

به خود دانش آموزا هم مستقیم گفتم رفتاری که دارین شبیه کلاس اولی‌هاست برای یک دانش آموز کلاس پنجمی واقعا زشته که بخواید این رفتارها رو داشته باشین. 

.

داخل کلاس سر و صدا بود بعدش گفتم :«بچه ها آروم باشین.» گوش ندادن. دوباره گفتم:« بچه‌ها ساکت باشین.» بازم گوش ندادن دیگه کلافه شدم و گفتم :«بچه‌ها آدم باشین.» بعدش یکی گفت که :« آقا مگه شما مثل آدم داخل کلاس رفتار می‌کنین؟» 

انتظار همچین حرفی رو نداشتم. بقیه‌ی دانش‌آموزان رو دیدم. منتظر یک واکنش از من بودن. شاید عصبانیتی چیزی. بعدش یاد کانال خدابانو افتادم که دانش‌آموزی ایشون رو جلوی کلی دانش‌آموز و اولیا کتک زده بود و ایشون خودشون رو خیلی خیلی کنترل کردن که با اون دانش‌آموز کاری خلاف قانون انجام ندن. 

من هم گفتم:«‌الان چی گفتی بهم؟ یعنی من غیر آدمم؟ یعنی من حیوونم؟» بعدش بچه‌ها روشون رو سمت اون دانش‌آموز بردن و نوچ نوچ کردن. 

بعدش هم همون دانش‌آموز که همچین حرفی زد اومد دو تا مورد از کارهای اشتباهم رو گفت که من هم با یک توضیح منطقی هر دو رو کاملا درست و قانونی دونستم و همه‌ی دانش‌آموزان هم تأیید کردن و بعدش ۱۳ تا مورد از چیزایی که دانش‌آموزا داخل کلاس رعایت نمی‌کنن رو نوشتم. خودشون رو قاضی کردم و گفتم حالا حق با کیه؟ 

از آخر هم به طرف گفتم:« آقای .... درسته که واکنشی نشون ندادم ولی توهینی که بهم کردی رو یادم نمی‌ره.» و تا آخر زنگ دست به سینه و ساکت نشسته بود. 

زنگ بعدش بهش یک مسئولیت دادم و فهمیدم که یک جورایی پشیمون شده و از طرف دیگه رأی اعتماد من رو هم گرفته. البته که این پشیمونی محدودیت زمانی داره و روزهای آینده برمی‌گرده به تنظیمات کارخانه :) 

اما یک چیزی که متوجه شدم اینه که دو تا دانش‌آموز لجباز دارم که تنها راه برای درست کردنشون اینه که بهشون داخل کلاس مسئولیت بدم. 

.

هر کلاسی یک پسر خوشگل داره که به نوعی برند کلاس به حساب میاد که کلاس من هم از این قضیه مستثناء نیست. خلاصه که ایشون هم از لحاظ اخلاقی و هم درسی خیلی خوبه. مامانش هم معلمه و مشخصه که اخلاق و رفتارش نمونه است. نماینده کلاسم هم هست. دانش‌آموزان همه‌شون به این قضیه معترض هستن که چرا به این دانش‌آموز بیشتر از بقیه توجه می‌کنم. در حالیکه سعی کردم به همه توجه یکسانی نشون بدم. 

اما در کنارش مادرش در شاد بهم پیام داده که چرا بچه‌ام رو کمتر پای تخته می‌بری؟ چرا بهش به اندازه بقیه توجه نمی‌کنی؟ یک مقدار از درس زده شده. 

و من: 😭😭😭😭

.

والدین از این موضوع که جای دانش‌آموزان رو عوض می‌کنم ناراضی هستم که با یک خنده به نماینده اولیا گفتم که اعتراضشون هیچ جنبه‌ی منطقی نداره و این اختیار کامل دست معلمه.

درسته هر پدر و مادری صلاح بچه‌اش رو می‌خواد اما دخالت کردن توی کار معلم از یک حدی بیشتر باعث رنجش خود معلم می‌شه. هر چیزی یک حدی داره ...

+ هنوز هم بابت اینکه کامنت‌ها رو به موقع جواب نمی‌دم عذرخواهم :(

اول بگم که کامنت‌ها رو خوندم ولی باور کنین حتی نمی‌تونم به این فکر کنم که چه پاسخی بدم. فقط ممنون از اینکه می‌خونید. سرم خیلی شلوغه ...

.

+ شما جات رو عوض کن.

- نمی‌خوام 

+ هن؟

خلاصه‌ای از روند این روزهام. یعنی هر جابه‌جایی‌ای که بخوام داخل کلاس داشته باشم باید یک دور بیام و صحبت بکنم و پند و نصیحت بکنم که دانش آموزا بخوان جاشون رو عوض کنن. انقدر که دانش‌آموزا پررو بار اومدن. قشنگ روی حرف من می‌ایستن :/ 

.

یک اشتباهی که داشتم این بود که روزهای ابتدایی دانش آموزان رو به دفتر می‌بردم چون واقعا با اهرم‌ فشارهای این مدرسه آشنایی نداشتم و بعدش متوجه شدم که دفتر از این کارم ناراضی هست که هیچ، کار خاصی هم برای از بین بردن بی نظمی دانش‌آموزان نمی‌تونه انجام بده :)‌ 

خلاصه که فقط خودم هستم و خودم تا بتونم مسائل کلاس رو داخل خود کلاس حل بکنم ... اما متأسفانه هندل کردن ۳۸ تا دانش‌آموز با پایه‌ی ضعیف و بی‌نظمی‌هاشون یک مقدار سخته. 

.

متوجه شدم که اگه دانش‌آموزان رو مشغول نگه دارم، راحت‌تر می‌تونم کنترل کلاس رو داشته باشم. اما خب با چه کارایی می‌تونم اونا رو مشغول کنم؟

فکر کنم یک بسته کوییز همیشه باید همراهم باشه که هر موقع وقت کلاس خالی بود بتونم ازشون کوییز بگیرم. 

.

دانش آموزا فهمیدن که سنم کمه. اولین حدس‌هایی که زدن بین ۲۰ تا ۲۳ سال بود. رد کردم. گفتن ۳۰ گفتم نزدیک شدین :دی. فعلا با قدرت ریش تونستم سن خودم رو بیشتر نشون بدم اما متأسفانه وقتی بخوام حرف بزنم، خود صدام باعث می‌شه که جوون‌تر دیده بشم :دی.

وضعیت کلاس خیلی بده.

صدام به کل گرفته. 

یکی از والدین هم از گروه کلاسی خارج شد 

همینطوریش فشار روم زیاده 

بیشتر هم می‌شه :(

طی یک اتفاق عجیب و غریبی مدرسه‌ و کلاسم عوض شد و دست من هم نبود متأسفانه.

موقعی که می‌خواستم با دانش‌آموزا صحبت نهایی رو داشته باشم و خداحافظی کنم، تمام تلاشم رو کردم که اشکی نریزم. یک جا نزدیک بود بغضم بترکه. اما تمام تلاشم رو کردم که این اتفاق نیفته. اون روز با همه‌شون خندیدم، دست تکون دادم، حتی به بعضیاشون هم دست دادم. شوخی‌هام هم خوب بود. احساس کردم که می‌تونم به زبون یک دانش‌آموز کلاس چهارمی صحبت کنم و این خیلی عالی بود. 

کلاس جدید یک پایه بالاتره. پایه‌ی پنجم. کلاس دوم و سومشون رو در خانه و به خاطر کرونا مجازی گذروندن. کلاس چهارمشون رو توسط یک معلم بیخیال طی کردن. معلمی که داخل کلاس به بچه‌ها آسون می‌گرفته، بهشون گوشی‌اش رو می‌داده، بهشون اجازه می‌داده تا سر کلاس غذا بخورن، آدامس بجون، هیچ مفهومی از اجازه رو نداشته باشن، به معلم دست بزنن و خیلی راحت به روی معلمشون بخندن. سر کلاس سر و صدا کنن و کلا برای بقیه‌ی معلمان دردسر ایجاد کنن. در نهایت هم پایه‌ی ضعیفی داشته باشن. هیچ کدومشون با مفهوم اعشار آشنایی نداشتن! مبحثی که توی پایه‌ی چهارم خیلی مهم به حساب میاد و چهارشنبه که رفتم کلاسشون احساس مرگ می‌کردم. نمی‌دونم چجوری می‌تونم این کلاس رو کنترل کنم. از یک طرف باید باهاشون مباحث پایه رو کار کنم و از یک طرف دیگه نظم و انضباطشون رو رسیدگی کنم. من چهارشنبه طی دو زنگ فقط شیش مورد جویدن آدامس رو داخل کلاس کشف کردم! تازه ممکنه نفرات بیشتری هم باشن که من نتونستم متوجه این موضوع بشم. 

نمی‌دونم چیکار کنم. والدین و کادر مدرسه هم از این موضوع آگاه هستن ولی کاری از دست کسی برنمیاد. همزمان هم که انتظار دارن که روی ریاضی‌شون هم کار بکنم ... 

+کامنت‌های قبلی رو بعدا جواب خواهم داد ...