۹ کاذب

میدونی حس میکنم واقعا اونقدرا چیز مهمی نیست که به خاطرش خودمونو مجبور کنیم بیدار بمونیم... و ما هم همیشه خوابیم بعد سر صبحونه به هم تبریک میگیم. و به قدری منم از تلفن زدن بدم میاد که همیشه میرم توی اتاق تا لحظه ای که مامان میگه اره ماجده هم اینجاست میخواست باهاتون حرف بزنه و راه فراری نباشه... 

ولی اخه درک نمیکنم چرا باید با آدما سال تا سال فقط سر تبریک عید حرف زد:( فکر کنم من زیادی فامیل گریزم..فقط همین((:

واقعا پسرا زیادی رو ریش سیبیلاشون حساسن؟ یکی از بچه های ما همش میگفت نه و اینا بعد ترم قبل بچه ها مجبورش کردن بزنه، چون زیاد بچه به نظر نرسه موهاشو بلند کرد بعد دید بدون ریش سیبیل با موی بلند چقدر بهش میاد. از اون موقع دیگه بلند نکرده. 

ولی امیدوارم بابابزرگت روزای قشنگ بیشتری را کنارتون بمونه. با اینکه نمیشه جلوی اتفاقات افتادنی را گرفت و عمر آدما واقعا نقطه پایان داره، ولی خوبه که کنارشی. ولی پدربزرگ داشتن اصلا ی نعمت عجیبیه:') مادربزرگ نمکی داشتن هم خیلی قشنگه. یکی از عمه های مامان من خیلی نقل و نباته اصلا🥲 هر دفعه میبینمش یاد ننجون(مادربزرگ بابام) میفتم.

ولی بعضی وقتا حس میکنم همینکه مدتی رو با همچین آدمای قشنگی طی کردیم، زیادی زندگیمون رو قشنگ تر کرده. میدونم برای ادامه دادن زندگی بدون اونا کافی نیست ولی همه آدما میرن حالا بعضیا از زندگیت، بعضیام از زندگی خودشون...

ولی بدبینانه نگذرون این روزا را...چون به قدری که میتونی لذت ببری از بودنش، دیگه نمیتونی. حداقل من اگه باشم همش تصویر نبودنش میاد جلوی چشمام و لبخندمو میبره...

و منی که هیچ سالی به اهداف اون سالم نرسیدم، فکر کنم بهتره راجب این قسمت سکوت کنم و به اندازه قسمت های قبل چرت و پرت نگم😂🤦🏻‍♀️

ولی اونقدر همه چیز از دست ما خارجه که واقعا با اهداف را کلی تر انتخاب کردن، موافقم...

سلام(: خوب هستید؟

عه شمام بیدار بودید؟ حس میکنم فقط من اون لحظه خواب بودم🗿 جالبیش هم اینه تا دوازده داشتم فیلم میدیدم ولی خب کلا چون خونه ما میشه گفت ی شش سالی هست که ساعت ده خاموشیه و خب در حالت عادی هم فکر کنم اگه همه خواب نبودن بازم بیدار نمیموندم🤦🏻‍♀️

تنها کاری که کردم این بود که قبل خواب ی پیام بذارم روی تایمر که ساعت یک به دوستام تبریک بگم...

ولی کلا دم سال تحویل و حتی روزای اول فروردین انگاری غم نشسته بود روم...نمیدونم چرا نمیتونستم نزدیک آدما بشم. میدونی من آدم اجتماعی نیستم ولی وقتی سال تا سال خاله هام و بچه هاشونو میبینم، سعی میکنم سرد نباشم...ولی حتی با مادربزرگمم سرد بودم... 

فکر کنم زیادی فکر میکنم... 

حس میکنم نباید میپرسیدی الکی نشستم اینجا سرتو میخورم😂🤦🏻‍♀️ تازه فکر کن ی دور پاک کردم گفتم زیادی دارم با جزئیات تعریف میکنم🤦🏻‍♀️

کلا ی دو روزیه همش توی بیان منتظر ی بهونه برای حرف زدن با بقیه ام...منتظر ستاره های روشن...و فکر کنم به خاطر همینه(:

اوهوم..

دلم میخواد بپرسم خیلی فرق کرد قیافه؟ حس میکنم مثل وقتی میمونه که دخترا یهو عاشق ی مدل موی پسرونه میشن و موهاشونو کوتاه میکنن و چهرشون کلی تغییر میکنه...

چه خوب:)) منظورم برای اینه که قدر همون روزا رو هم میدونین. 

من مادربزرگم خونه شون نزدیک خونه مون بود...ولی الان ازم بپرسی یادم نمیاد آخرین باری که به خاطر دیدنش و وقت گذروندن کنارش رفتم خونشون کی بوده... فقط وقتیکه مامان منو سوار سرویس کرد و گفت باید بری مدرسه. حق نداری توی مراسمش شرکت کنی. فهمیدم چقدر نوه ی بدی بودم...

امیدوارم هیچوقت حسرت چیزی نمونه تو دلت((:

پس بگو چرا صفحه اهداف امسالم هنوز خالیه😂🗿

من فقط تنبلم...وگرنه فکر کنم برای رسیدن زیادی اهداف سختی نبودن...

حس میکنم باید مدل موی پسرونه را اصلاح کنم بگم مدل موی کوتاه... ولی خب قابلیت اصلاح کردن نبود((':

میدونی فکر میکنم این مدت زیادی خانه‌نشینی و ارتباط نداشتن با بقیه باعث شد قدرت ارتباط برقرار کردنم را از دست بدم...و  شاید انقدری قشنگ بوده که این لابه لای آدمای زیادی بودن سنگینه و بخوام گارد بگیرم در برابرش....شاید...

میتونم..ولی بهشون بیشتر برمیخوره...نمیخوره؟

(:

اگه منظورت اون لبخنده، به خاطر قشنگ بودن نبود...از سر سکوت برای سوالی که جوابش وقتی میاد روی زبون دردناک‌تر میشه، بود‌...

اها

منظورم ارتباط نداشتن با بقیه بود..