۹ کاذب

توی کل زندگیم، با افراد مختلفی دیدار داشتم. خیلی‌هاشون بعد از چند دقیقه مصاحبه باهام این جمله رو بهم می‌گفتن:«چقدر پسر ساکت و مظلومی هستی.» و یا «چقدر احساساتی هستی و روحیه‌ی لطیفی داری.» و من با این جملات بزرگ شدم. لازم به ذکر هم هست که برای جنسیت مذکر این ویژگی‌های اخلاقی بسیار بسیار ناپسند به حساب میاد. اوضاع برام طوری پیش می‌رفت که انگار «ساکت بودن» و یا «احساساتی بودن» برای یک پسر خیلی خیلی خطرناکه و می‌تونه من رو در جامعه‌ای که قرار داریم غرق کنه و به هر دری زدم که این ساکت بودن و احساساتی بودن رو برطرف کنم اما هیچ راه‌حلی نتونستم بیان بکنم...

توی دومین مصاحبه‌ی کاری عمرم هم به طرف مصاحبه کننده این مورد رو گفتم. گفتم که «آدم احساساتی‌ای هستم و روحیه‌ی لطیفی دارم» و این ویژگی‌ها رو به عنوان نقطه‌ی ضعفم در نظر گرفتم. توضیح دادم که اگه در محیط کار کسی به من حرفی ناراحت کننده بزنه ممکنه که تا چند روز بابت اون حرف ناراحت باشم و تحت تأثیر قرار بگیرم. توی زندگی شخصیم اتفاق ناراحت کننده بیفته می‌تونه روی روند کارم موثر باشه ... و طرف مصاحبه کننده پرسید:«چرا باید این رو به عنوان یک نقطه ضعف در نظر بگیری؟» و من چند لحظه مکث کردم. چرا من همچین سوالی رو از خودم نپرسیدم؟ چرا بدون اینکه در رابطه باهاش فکر بکنم این رو در نظر نگرفتم که شاید همه‌ی این چیزایی که در رابطه با من می‌گفتن بیش از حد سخت‌گیرانه است و خب این ویژگی‌هایی بوده که از اول باهام همراه بوده؟ چرا یک نفر تا به الان بهم نگفته بود که «خودت باش.» یا «ممنون که خودت هستی.»؟ چرا جامعه به یک فردی که از منظر احساسی با اتفاقات برخورد می‌کنه نیاز نداره؟

و توی مصاحبه و وقتی که می‌خواستم به سوالش جواب بدم (چرا باید احساساتی بودن رو به عنوان یک نقطه ضعف در نظر بگیری؟) مکث کردم و جوابی ندادم. شاید چون جامعه همچین چیزی رو قبول نمی‌کنه. بعد از اینکه سوالات مصاحبه‌گر تموم شد من هم یک سوال پرسیدم و ازش خواستم تا در رابطه با نقاط ضعفم توضیح بده؟ و اینطوری جواب داد. «خیلی شجاع و جسور هستی که از یک مصاحبه گر همچین سوالی رو می‌پرسی.» شجاعت و عدم جسارت کافی دومین نقطه‌ی ضعفی بود که برای خودم در نظر گرفته بودم اما در لحظه مصاحبه چیزی از عدم شجاعت بیان نکردم. در حالیکه طرف مقابل اینطوری در قبال سوالم پاسخ داد. شخص مصاحبه‌گر در ادامه توضیحاتش گفت که این ویژگی احساسی بودن و لطیف بودن چیزیه که جامعه مردان می‌خوان اما نباید به عنوان نقطه‌ی ضعف در نظر بگیریش. سایر توضیحاتش رو الان یادم نمیاد و ای کاش یادداشت می‌کردم ... اما کل توضیحش همین بود که داداش من! خودت همینی هستی که بپذیر. انقدر هم خودت رو بابت شخصیتی که داری سرزنش نکن‌ :)

با این حال باز هم نمی‌دونم که این درسته یا نه. اینکه احساسی بودن نقطه‌ی ضعف در نظر گرفته می‌شه یا نه؟